Το τέλος μιας σχέσης!

“Όποιος πιστεύει ότι ελέγχει τη ζωή του για μένα είναι ανόητος. Κανένας δεν μπορεί να ελέγξει απολύτως τον εαυτό του και τα πράγματα που κάνει. Νομίζουμε ότι ελέγχουμε τις καταστάσεις, νομίζουμε ότι παίρνουμε τις λογικές αποφάσεις και νομίζουμε ότι σχεδιάζουμε τη ζωή μας, αλλά είμαστε πάντοτε ευάλωτοι στην απρόβλεπτη καταστροφή” Νιλ Τζόρνταν, Σκηνοθέτης της ταινίας Το τέλος μιας σχέσης (The End of the Affair)

Θα έχετε ήδη μάθει ότι θα είμαι με άδεια άνευ αποδοχών για όλη αυτή την ακαδημαϊκή χρονιά. Θα μου λείψετε.

Η κατάσταση στη χώρα μας με προβλημάτιζε κάποτε. Νομίζω ότι τώρα έχω ομαλώς περάσει στη διαδικασία του πένθους. Οι κλεπτοκράτες παραμένουν και σκηνοθετούν τη διαιώνισή τους. Αλλά το πρόβλημα όπως πάντα είναι ο λαός μας, ο τόσο επιρρεπής στο να εξαπατηθεί. Και να επανα-εξαπατηθεί!

Θα υπάρχει Ελλάδα ύστερα; Δεν ξέρω. Θα υπάρχει Ελλάδα ως Έθνος-Κράτος; Δε νομίζω.

Αρχικά είχα τίτλο σε αυτή μου την ανάρτηση το «Για τους μισθούς, τις συντάξεις και το ευρώ ρε γαμώτο»! Θα έχετε καταλάβει ότι αυτό είναι το μοτό των κυβερνώντων μας. Αλλά ύστερες σκέψεις με έκαναν περισσότερο … ρομαντικό.

Γιατί τα Πανεπιστήμια είναι μουγκά; Ωραία ερώτηση, εμετική απάντηση.

Πέρυσι είχα ρωτήσει φοιτητές στο αμφιθέατρο. Γιατί δεν αντιδρούν; Δε βλέπουν ότι τους εξαφανίζουν; Μου απάντησε μια συνάδελφος. Μου είπε ότι καταλαβαίνουν τις δυσκολίες των δικών τους και δε θέλουν να καθυστερήσουν στις σπουδές τους.

Και οι Καθηγητές; Θυμίζουν το στίχο του Δήμου Μούτση «στα καλάθια σας κορίτσια»! Αλλά γιατί; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι υποτακτικές θεραπαινίδες της κραταιούσας κομματοκρατίας; Λένε ότι δύο είναι οι κύριοι λόγοι γι αυτό. Πρώτον, μεγάλη πλειοψηφία των αξιοτάτων πανεπιστημιακών μας προέρχονται από τις κομματικές νεολαίες, σταθερό πασαπόρτι για πανεπιστημιακός τις τελευταίες δεκαετίες. Το ποσοστό Καθηγητών αυτής της ευγενικής προέλευσης έχει ξεπεράσει και το ποσοστό των «πανεπιστημιακών παίδων» και το ποσοστό των «πανεπιστημιακών ερώτων», πάλαι ποτέ δεξαμενών του εν ελλάδι-humanresources στα πανεπιστήμιά μας! Δεύτερον, μια μερίδα από αυτούς έχει πρόσβαση ή ονειρεύεται να αποκτήσει πρόσβαση στον «πανεπιστημιακό μαύρο χρυσό», ήτοι στο ερευνητικό χρήμα το οποίο η ΓΓΕΤ δίνει ή τάζει στους κομματικούς υποτακτικούς!

Αλλά ποιος ξέρει αν είναι αλήθεια όλα τα προηγούμενα ή απλά λόγια κακεντρεχών; Φαντάζομαι πρέπει να ρωτήσουμε τους παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ! Και εγώ δεν είμαι παρά ένας απλός αδειούχος._