Κτηνιατρική Επιστήμη και Νέα Τάξη Πραγμάτων*

της Καθηγήτριας Αγγελικής Ρόδη-Burriel**

Λόγω των σπουδών μου στις Διεθνείς Σχέσεις, έφτασα, από τη δεκαετία ακόμη του ‘90, να συμφωνώ με πολλές από τις απόψεις πολέμιων της Παγκοσμιοποίησης, που την χαρακτηρίζουν ως «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό». Από την τότε τεκμηριωμένη μελέτη θεμάτων υγείας συμπεράθηκε ότι η Παγκοσμιοποίηση είναι άκρως επικίνδυνος για την «Δημόσια Υγεία», άρα και την «Κτηνιατρική Δημόσια Υγεία», αν οι λαοί δεν ελέγξουν την επέλασή της.

Κάποιοι θα ρωτήσουν: «Αν είναι πραγματικά έτσι, γιατί αυτή η σημασία της Παγκοσμιοποίησης είναι άγνωστη, ακόμη και σε ιδιαίτερα καλά εκπαιδευμένους επιστήμονες»; Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική σημασία της Παγκοσμιοποίησης κρύβεται μεθοδικά πριν την ολοκλήρωσή της, πίσω από «έξυπνα» επιλεγμένες λέξεις, που σημειολογικά, «ημερεύουν» τους μη γνώστες των στόχων της, να την αποδεχτούν ως ένα «αναγκαίο καλό» ενός ραγδαία εξελισσόμενου κόσμου. Για αυτό, γνωστοί παγκοσμιοποιητές προπαγανδίζουν συστηματικά υπέρ μιας επερχόμενης «ευημερίας», υποστηρίζοντας ότι, όποιος λαός δεν αποδεχτεί την παγκοσμιοποίηση «θα μείνει πίσω και φτωχοποιημένος».

Άρα, η αποφυγή απόρριψης της Παγκοσμιοποίησης πριν την ολοκλήρωσή της, επιχειρείται είτε μέσω του φόβου είτε μέσω της ευφημιστικής ελπίδας που εμπνέει η χρήση του τίτλου «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Εμείς οι ομιλούντες τη γλώσσα του σημαίνοντος και σημαινομένου, αντιλαμβανόμαστε ελπίζω, ότι το «Νέο» δηλώνει ελπίδα και η «Τάξη» πειθαρχία. Ασφαλώς, πρέπει να ελπίζουμε για να πειθαρχήσουμε, διότι αν δεν πειθαρχήσουμε δεν θα υποταχθούμε», αφού παγκοσμιοποίηση σημαίνει υποταγή «στους κανόνες της αγοράς» και η Κτηνιατρική Επιστήμη βρίσκεται «στην καρδιά της αγοράς».

Επειδή δε αγορά σημαίνει καταναλωτές, η Παγκοσμιοποίηση προάγεται από την πολυπολιτισμικότητα. Δηλαδή μια καταναλωτική κοινωνία χωρίς εθνότητες, «χρώματα», κόμματα, φυλές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, αλλά κοινές καταναλωτικές συνήθειες. Άρα, διαφαίνεται ότι θα επιβληθεί με την τελική «διαγραφή» των εθνών και εθνών-κρατών. Αν αυτό συμβεί, το ερώτημα είναι, «ποιος θα κυβερνά και προς όφελος ποίου;». Μπορεί, επομένως να εφαρμοστεί, αν δεν γνωρίζουν οι πολλοί με ποιους τρόπους θα κυβερνηθούν; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, αφού ήδη έχουν εντατικοποιηθεί οι προσπάθειες να επιβληθούν παντού διεθνείς κανόνες (εμπορικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί κτλ), που γίνονται παθητικά αποδεκτοί από τους λαούς. Επειδή δε, δεν τους κατανοούν οι πολλοί, οδηγούνται μέσω αυτών στην τελική αποδοχή μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, που θα επιβληθεί χωρίς την συμμετοχή του, αν δεν αναχαιτιστεί σύντομα η επέλαση της παγκοσμιοποίησης.

«Γονείς» της Παγκοσμιοποίησης είναι οι παγκόσμιοι ολιγάρχες, κυρίως των ΗΠΑ. Αυτοί θέτουν τους κανόνες και τα επιχειρηματικά σχέδια σε όλους τους τομείς του εμπορίου. Οι ίδιοι καθορίζουν τον ανταγωνισμό των τιμών, διασφαλίζουν τα ανοικτά σύνορα με επιβολή προστίμων, συνδέουν τις κοινωνικές παροχές με τις εξαγωγές, την ανταγωνιστικότητα, τα θετικά ισοζύγια πληρωμών κτλ. Βέβαια, όπως σε όλες τις μεταβατικές περιόδους της ιστορίας της ανθρωπότητας, η παγκοσμιοποίηση προκαλεί έντονες συμφωνίες και διαφωνίες, ακόμη και πολέμους. Τη βαθύτερη σημασία των συγκρουσιακών αντιλήψεων και συμφερόντων των ισχυρών, μπορούμε να υποπτευτούμε μέσα από δηλώσεις και ενέργειες (αν θελήσουμε να τα σκεφτούμε) γνωστών επιχειρηματιών και ηγετών.

Βλέπουμε, μέσα από τις δηλώσεις, π.χ. του Bill Gates, ότι οι ισχυροί επιχειρηματίες είναι υπέρ μιας «Παγκόσμιας Κυβέρνησης», που ασφαλώς θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, αν και ο κ Gates αυτό το εμφανίζει ως αναγκαίο «για την προστασία του περιβάλλοντος»! Το ίδιο, όμως κάνουν «αθορύβως» και άλλοι εταιρικοί «γίγαντες», όπως η γνωστή μας Monsanto με τα κατοχυρωμένα δικαιώματά της στα μεταλλαγμένα προϊόντα της. Τέτοιοι εταιρικοί γίγαντες, υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, που προσβλέπουν μέσω αυτών όχι απλώς στην διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, αλλά κυρίως ελπίζουν στην διεύρυνσή της. Συγχρόνως, αντίπαλοί τους όπως οι Ρώσοι, προβάλλουν προς στιγμήν το έθνος, ως την κυρίαρχη οντότητα προαγωγής των συμφερόντων τους.

Η ΕΕ, πρόδρομο σχήμα της επιβολής της Παγκοσμιοποίησης, λόγω της πολυφωνίας της, δεν έχει καθαρά καθορίσει ούτε τη θέση ούτε τη «χροιά» της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων. Σε αυτή την ασταθή ακόμη Ευρωπαϊκή κατάσταση, η χρεοκοπημένη Ελλάδα, αν και με τεράστια γεωπολιτική και παραγωγική σημασία, εκπροσωπείται από άτομα που φαίνεται ότι είτε δεν κατανοούν το πραγματικό νόημα της παγκοσμιοποίησης.

Το τελευταίο επηρεάζει την Κτηνιατρική Επιστήμη και την εφαρμογή της (αποδοχή κανόνων χωρίς συλλογική συζήτηση), με την ελπίδα της αποδοχής μας ως «ίσων» στην παγκόσμια κοινότητα, με όποιο εθνικό κόστος. Φαίνεται ότι, μας έχουν πείσει για τα οφέλη, μιας «υποφαινόμενης παγκόσμιας συνεκτικότητας και ομοιομορφίας», την οποία επιβάλλουν οι ισχυροί παγκοσμιοποιητές ακόμη και μέσα από την επίκληση της «Δημοκρατίας» για αιτιολόγηση ειδεχθών πολέμων ή την αποδοχή οιασδήποτε δηλούμενης ιδιότητας και συνήθειας ως «δημοκρατικό δικαίωμα», αρκεί να μην αναφέρεται σε εθνικά χαρακτηριστικά. Σε αυτό τον «ωραίο» κόσμο, όλοι οι καλοί χωράνε, ενώ οι κακοί θα τιμωρούνται»!

Άρα, στα πλαίσια αυτού του επιδιωκόμενου τύπου «συνεκτικότητας», γιατί να είναι τυχαία η παγκόσμια επιβολή ενός «ΚΩΔΙΚΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ», με πρόσχημα την ασφάλεια του «παγκόσμιου καταναλωτή»; Μήπως, λοιπόν, η Κτηνιατρική Επιστήμη μπορεί να αποτελέσει μέσα από τέτοιους «επιστημονικά καλοπροαίρετους» κώδικες ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό πολιτικό και οικονομικό όπλο της παγκοσμιοποίησης; Άρα, πως θα ασκείται ή χρησιμοποιείται η Κτηνιατρική Επιστήμη στην Ολότητά της, μέσα σε μια άγνωστη ακόμη Νέα Τάξη Πραγμάτων, στη χώρα μας που έχει ήδη χάσει, κατά την κα Μπενάκη πρώην Πρόεδρο της Βουλής, μέρος της εθνικής της κυριαρχίας προς όφελος της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

Ας κάνουμε, λοιπόν, μια προβολή στο μέλλον για να εξετάσουμε μέσα από ερωτήματα μερικά από τα σημαντικότερα, επιμέρους θέματα της Κτηνιατρικής Επιστήμης.

Η Κτηνιατρική Επιστήμη είναι κατ’ εξοχήν επιστήμη παραγωγής καταναλωτικού πλούτου (είδη πρώτης ανάγκης και άλλα). Ακριβώς για αυτό, στην περίπτωση της Ελλάδας και λόγω μη κάλυψης αναγκών από ίδια παραγωγή (αστυφιλία), μπορεί η Κτηνιατρική Επιστήμη να γίνει εργαλείο ελέγχου του καταναλωτή, μέσω της αποδοχής της Ευρωπαϊκής κοινής αγροτικής πολιτικής, χωρίς εθνικό μακροπρόθεσμο σχέδιο.

Άρα, η κτηνιατρική είναι επιστήμη με τεράστια σημασία στην Πολιτική και Οικονομία, δύο τομείς-στόχους της παγκοσμιοποίησης για τη χειραφέτηση των πολλών από ολίγους. Γιατί, λοιπόν, οι υποστηρικτές της Νέας Τάξης Πραγμάτων να μην βλέπουν την Κτηνιατρική Επιστήμη ως την επιστήμη, που βοηθάει στο κτίσιμο μιας «συνεκτικής παγκόσμιας κοινότητας» μέσα από την εκπαίδευση (ομοιομορφία και κοινοί στόχοι), που επιβάλει τη συμμόρφωση, με το πρόσχημα ότι «τα νοσήματα δεν έχουν σύνορα»;

Τα νοσήματα ποτέ δεν είχαν σύνορα, πόσο μάλλον τώρα που τα σύνορα καταργούνται μέσα από την εισβολή της παγκοσμιοποίησης. Ακριβώς για αυτό, οι χώρες αναγκάζονται να πειθαρχήσουν στους κανόνες των παγκοσμιοποιητών, που αφορούν την παραγωγή και κατανάλωση. Οι κανόνες αυτοί διέπουν την ιδέα της μιας «Παγκόσμιας Υγείας», που εμφανίζεται ως να ενώνει αρμονικά τις επιστήμες ιατρική, κτηνιατρική, παραϊατρική και παρακτηνιατρική, παγκοσμίως. Άρα, φαίνεται ότι σιγά-σιγά πειθόμεθα ως κτηνίατροι και καταναλωτές, ότι είναι προς όφελός μας η ομογενοποίηση μέσα σε ένα συνεχώς επιστημονικά εξελισσόμενο κόσμο, που πιστεύουμε ότι δημιουργείται για την ανθρωπότητα και όχι για μια κάστα ανθρώπων. Είναι, όμως, έτσι;

Δυστυχώς, τα επτά χρόνια της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει παγκοσμίως τους πολλούς, 85 άτομα συγκέντρωσαν πλούτο ίσο με αυτό που είχαν 3.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι! Δικαίως μπορούμε επομένως, να συμπεράνομε, ότι η παγκοσμιοποίηση δουλεύει για μια κάστα ανθρώπων και όχι για την ανθρωπότητα. Ας εγείρουμε, λοιπόν, ερωτήματα για τρεις περιπτώσεις ζωικής παραγωγής, άρα Δημόσιας Κτηνιατρικής Υγείας, που στηρίζονται στο υποτιθέμενο «καλό της ανθρωπότητας».

1. Τα ζώα παράγουν υγιεινά ζωικά προϊόντα, αν διατραφούν σωστά. Όμως, η αύξηση της ζήτησης προϊόντων ζωικής παραγωγής, αυξάνει τους πληθυσμούς τους, άρα και τον ανταγωνισμό τους με τον άνθρωπο για φυτικά προϊόντα. Επιβάλλεται, επομένως, η εντατικοποίηση της ζωικής παραγωγής, η οποία υποτίθεται:

• θα οδηγήσει στην καλύτερη ασφάλεια, λόγω ελέγχου (κώδικας τροφίμων). Ποιοι, όμως, θα κάνουν τους ελέγχους και ποια θα είναι η ηθική τους κατά την εφαρμογή των επιστημονικών γνώσεών τους;
• θα οδηγήσει στην καλύτερη ποιότητα προϊόντων λόγω επιλογής ζώων. Με τις φυλές ποιών;
• θα οδηγήσει στην καλύτερη εκμετάλλευση πόρων διατροφής των ζώων μέσω του ελέγχου των ζωοτροφών. Ποιοι θα τις παράγουν;
• θα οδηγήσει στην καλύτερη αξιοποίηση των γνώσεων της βιοτεχνολογίας π.χ. με την ενσωμάτωση γονιδίων. Ποιες οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους;
• θα οδηγήσει στην καλύτερη διαχείριση των παραγόμενων ζωοτροφών. Όμως, ποιοι θα τις διαχειρίζονται και τιμολογούν;
• θα οδηγήσει στην καλύτερη απόδοση των εφαρμογών εταιριών τύπου Monsanto π.χ. καλαμπόκι υψηλής απόδοσης. Θα γνωστοποιηθούν, όμως, ποτέ τυχόν δυσμενείς επιπτώσεις στο ζώο, άρα τον καταναλωτή, από τα μεταλλαγμένα;
• Και ου το καθ’ εξής!

Υπάρχει πληθώρα τεκμηριωμένων επιστημονικών απόψεων για τα ανωτέρω, άρα και για ότι σημαίνουν, αν αντικαταστήσουμε τη λέξη «καλύτερη» με τη λέξη «χειρότερη». Στην πρώτη περίπτωση οι παραπάνω απόψεις χρησιμοποιούνται από τους παγκοσμιοποιητές. Στη δεύτερη χρησιμοποιούνται από τους αντι-παγκοσμιοποιητές!

2. Τα προϊόντα που παράγονται για κατανάλωση, διακινούνται παγκοσμίως, όπου στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ενώ ο ισχυρός, μεσάζοντας – προμηθευτής θα πιστοποιεί την ασφάλεια με αυτοέλεγχο. Ο αυτοέλεγχος εφαρμόζεται μέσα από εργαστήρια «διαπιστευμένα» μεν, ιδιωτικά δε, σε μια εποχή, όπου οι κρατικές υπηρεσίες «έχουν πωληθεί» ή «θα πωληθούν» στους ιδιώτες. Όμως, μας λένε οι παγκοσμιοποιητές ότι υπό αυτές τις συνθήκες ο καταναλωτής,

• θα είναι ασφαλής, αφού θα υπάρχουν παγκόσμιοι κανόνες ασφάλειας (παγκόσμιος κώδικας τροφίμων), με τους οποίους επιδιώκεται ακόμη και αλλαγή των διατροφικών συνηθειών, άρα της πολιτισμικής κουλτούρας λαών.
• θα επιτρέπεται να ελέγχονται δευτερογενώς από εντεταλμένους ελεγκτές, υποτίθεται υπεράνω χρηματισμού, αν και οι μισθοί μπορεί να είναι εξευτελιστικοί και η εργασία αβέβαιη.
• Παρ’ όλα αυτά, θα είναι, λένε, ουδέτεροι, ηθικοί και αντικειμενικοί, διότι δεν θα επηρεάζονται από «εθνικά συμφέροντα», άρα δεν θα καθοδηγούνται από διεφθαρμένους πολιτικούς.
• Αλλά θα υπηρετούν «πιστά» υπερεθνικές ελεγκτικές οντότητες, π.χ. Ευρωπαϊκοί θεσμοί, που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι ουδέτεροι φυλετικά, κοινωνικά και πολιτικά.
• Βέβαια όταν κάτι πάει στραβά θα υπάρχουν οι ετικέτες σύνθεσης και προέλευσης, αλλά και τα ΜΜΕ! Τα ΜΜΕ, που έγιναν πολιτική εξουσία αγωνιζόμενα να μας πείσουν ότι είναι «απολύτως» αντικειμενικά, αν και στελεχωμένα με πολλούς δημοσιογράφους αμφιβόλου επιστημονικής και ηθικής υπόστασης και αφεντικά στυγνούς καπιταλιστές!

Όμως, πριν ησυχάσετε βάλτε πριν από κάθε «θα» το «δεν» και ψάξτε τη βιβλιογραφία. Θα διαπιστώσετε ότι, όπως υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα υπέρ των παγκοσμιοποιητών, που είναι με το «θα», υπάρχουν και για τους αντι-παγκοσμιοποιητές, που είναι με το «δεν».

3. Τα ζώα θα διακινούνται ευκολότερα σε ένα κόσμο χωρίς σύνορα, όμως, ότι φέρουν από πλευράς παθογόνων αυτό και αφήνουν! Άρα,

• Ποιοι θα δίνουν πιστοποιητικά υγείας;
• Ποιοι θα ελέγχουν την εγκυρότητα αυτών;
• Τι θα σημαίνουν νεοεμφανιζόμενα νοσήματα (πραγματικά, νεοδημιουργηθέντα, τυχαία, εσκεμμένα, κτλ) για τις τοπικές, αδύναμες πολιτικά κοινωνίες;

Αυτά και πολλά άλλα ενδιάμεσα ερωτήματα έχουν επιστημονικές, ιδεολογικές και προσωπικές ερμηνείες. Άρα, οι Έλληνες κτηνίατροι πρέπει, πριν είναι πολύ αργά, να αποφασίσουν μέσα σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, τι είναι αυτό που πραγματικά ωφελεί μακροπρόθεσμα

• τον Έλληνα καταναλωτή
• την Εθνική ζωική παραγωγή
• τα δικαιώματα ελέγχου και προστασίας του Έλληνα καταναλωτή και κυρίως
• τις εντολές και εξουσιοδοτήσεις που πρέπει να έχει η Ελληνική «αντιπροσωπία» (κυβέρνηση τι λέμε ευφημιστικά), όταν μας εκπροσωπεί στους Ευρωπαϊκούς και άλλους Θεσμούς.

Βέβαια αυτά θα έχουν νόημα, αν ως λαός αποφασίσουμε τι θέλουμε. Θέλουμε να είμαστε μέσα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων ομογενοποιημένοι (παράδοση άνευ όρων) ή εθνικά διακριτοί (αντίσταση με κόστος);

Αυτά εδώ μπορούν να ερμηνευτούν με βιβλιογραφία, που δεν συμπεριελήφθη λόγω όγκου, όμως επιτρέψτε μου να εκφράσω τι δική μου άποψη για το μέλλον μέσα από τις γνώσεις που απέκτησα μελετώντας για 20+ χρόνια τη Νέα Τάξη Πραγμάτων σε σχέση με τον επιστημονικό τομέα που μας αφορά.
Πιστεύω ότι είναι προς όφελος των λαών η διατήρηση της εθνικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας, όπου χαλαρά σύνορα θα ελέγχουν το εμπόριο, την ποιότητα, τα νοσήματα, τις διελεύσεις, το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών κτλ μέσα από διμερείς συμφωνίες και όχι παγκόσμιους κανόνες. Άρα, είμαι υπέρ των κρατών-εθνών και κατά των εταιριών-κρατών, που στοχεύουν στο κέρδος,

• πουλώντας προστασία στους πολλούς για να εξαγοράσουν προνόμια για τους λίγους (κερδοσκοπία, μετοχές, μερίσματα, χρηματιστηριακές αξίες …)
• μέσα από την αποφυγή συστηματικού ελέγχου, διότι όσοι κανόνες και αν επιβληθούν, θα έχουν φτιαχτεί για να προστατεύουν πρώτα τα εταιρικά συμφέροντα και τις χρηματιστηριακές τους αξίες,
• αφού στην παγκοσμιοποίηση δεν θα υπάρχουν εθνικές οντότητες, αλλά αγορές και υλική αξία
• που δεν είναι υπόλογες σε ομοιογενείς ομάδες πολιτών-καταναλωτών (έθνους-κράτους), που θα τους ελέγχουν συλλογικά. Δηλαδή θα ενεργούν απουσία εκλεγμένων εθνικών κυβερνήσεων υπόλογων σε ένα συνειδητοποιημένο καταναλωτή, που ακόμη δεν καλλιεργήσαμε.

Αν η ανθρωπότητα δεν κάνει άμεσα μια «πνευματική» στροφή από τον καταναλωτισμό προς την αποδοχή ότι ο πλανήτης δεν είναι κτήμα του «αδηφάγου ανθρώπου», η αυτοκαταστροφή του είναι βεβαία. Τέτοια στροφή είναι δυνατή με στροφή στην αυτοσυντήρηση, κατά την κυριολεκτική καταναλωτική έννοια της λέξης, κάτι που είναι εφικτό στην Ελλάδα, διότι είναι η μοναδική σχεδόν χώρα παγκοσμίως που πλέον το 80% του Ελληνικού πληθυσμού έχει παραγωγική ιδιοκτησία (γόνιμη γη), που είναι ο εχθρός της Παγκοσμιοποίησης και του «Κώδικα Τροφίμων»!

 

ΥΓ: Οι επιστήμονες, οφείλουν να αμφισβητούν τις υποσχέσεις της Παγκοσμιοποίησης, ακόμη και αν κινδυνεύουν από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Η κλιμάκωση της επέλασης της Παγκοσμιοποίησης δηλώνει την έντονη ανησυχία των «παγκοσμιοποιητών» για την αφύπνιση των λαών.   Η αφύπνιση θα μπορούσε να σταματήσει το παιχνίδι του ολοκληρωτικού οικονομικού ελέγχου του πλανήτη από τις ολιγαρχίες. Η τροφή και η υγεία μας είναι το πραγματικό όπλο τους, αλλά και το δικό μας. Πρέπει να ανακτήσουμε τον έλεγχο της παραγωγής και διάθεσης τροφίμων σε συνάφεια με την εθνική και πολιτισμική μας κουλτούρα.

* Πρόκειται για απόσπασμα από ομιλία της Καθ. Α. Ρόδη- Burriel στο πρόσφατο «13^ο Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Συνέδριο»

** Αγγελική Ρόδη – Burriel DVM, MSc, MSc, PhD
Καθηγήτρια Μικροβιολογίας και Λοιμωδών Νοσημάτων
Τμήμα Κτηνιατρικής, Πανεπιστημίου Θεσσαλίας